We starten op de dialyse-afdeling, waar ons publiek in no-time verdriedubbeld wordt door alle ‘toevallige’ passanten. Een meneer vraagt een Iers liedje aan, speciaal voor die leuke nieuwe verpleegkundige. Één van haar collega’s zwiert walsend de hele zaal door. En de jongste dialyse-patiënt, een blind meisje, zingt een prachtige tegenstem bij Let it Be, en zou het liefst meteen deel uit gaan maken van ons team. Als we in het zaaltje daarnaast ons Macedonische liedje Jovano Jovanko spelen, komt de verpleegkundige die ons daarnet al filmde, nog even binnenlopen: “dat ken ik, ik kom uit Montenegro! Spelen jullie dit liedje speciaal voor mij?” En zo zit de hele dag vol met mooie, grappige en ontroerende ontmoetingen : de amateur-gitarist die ons even snel de akkoorden van z’n favoriete liedje uitlegt en die we er met moeite van kunnen weerhouden om ons geld toe te stoppen (‘jullie zijn toch afhankelijk van donaties?’); de meneer die graag wil dat we nog één zacht liedje komen spelen voor zijn echtgenote die aan haar laatste reis is begonnen, en die verzucht: “dit doet mij ook even goed” ; de man die naar aanleiding van ons liedje Ala Presi herinneringen ophaalt aan de tassen vol eten die hij meekreeg van de moeders van Surinaamse klasgenootjes uit de Bijlmer. Vol van alle indrukken sluiten we de dag af, en we kijken al uit naar de volgende keer. We hebben het mooiste vak ter wereld!”

Op Hemelvaart speelden Mariette en Tjakina de tweede keer in UMC Utrecht:

De rest van de middag gaan we van kamer naar kamer en van emotie naar emotie. Een lach, een traan, soms alleen een knik, twee duimen in de lucht, een verhaal of gedeelde herinnering. We voelen verbinding ontstaan via de muziek.  Wat een prachtig vak hebben we toch.”