Nieuws
Muziek aan Bed in Utrecht
Impressie uit de praktijk
Mariette en Tjakina starten de eerste momenten in UMC Utrecht. Mariette schrijft hierover:
“Vandaag spelen we voor het eerst in het UMC Utrecht. Het is leuk om te merken dat elk ziekenhuis z’n eigen sfeer en dynamiek heeft.
Wat in het UMC vooral opvalt is dat we hier, hoewel niemand ons nog kent, meteen al enthousiast en warm verwelkomd worden, en dat de verpleegkundigen precies weten wie we met onze muzikale bliksembezoekjes het meest plezier kunnen doen.
We starten op de dialyse-afdeling, waar ons publiek in no-time verdriedubbeld wordt door alle ‘toevallige’ passanten. Een meneer vraagt een Iers liedje aan, speciaal voor die leuke nieuwe verpleegkundige. Één van haar collega’s zwiert walsend de hele zaal door. En de jongste dialyse-patiënt, een blind meisje, zingt een prachtige tegenstem bij Let it Be, en zou het liefst meteen deel uit gaan maken van ons team. Als we in het zaaltje daarnaast ons Macedonische liedje Jovano Jovanko spelen, komt de verpleegkundige die ons daarnet al filmde, nog even binnenlopen: “dat ken ik, ik kom uit Montenegro! Spelen jullie dit liedje speciaal voor mij?” En zo zit de hele dag vol met mooie, grappige en ontroerende ontmoetingen : de amateur-gitarist die ons even snel de akkoorden van z’n favoriete liedje uitlegt en die we er met moeite van kunnen weerhouden om ons geld toe te stoppen (‘jullie zijn toch afhankelijk van donaties?’); de meneer die graag wil dat we nog één zacht liedje komen spelen voor zijn echtgenote die aan haar laatste reis is begonnen, en die verzucht: “dit doet mij ook even goed” ; de man die naar aanleiding van ons liedje Ala Presi herinneringen ophaalt aan de tassen vol eten die hij meekreeg van de moeders van Surinaamse klasgenootjes uit de Bijlmer. Vol van alle indrukken sluiten we de dag af, en we kijken al uit naar de volgende keer. We hebben het mooiste vak ter wereld!”

Op Hemelvaart speelden Mariette en Tjakina de tweede keer in UMC Utrecht:
“Op de afdeling lopen we eerst ons rondje over de gang terwijl we ons Bach-Rollercoaster arrangement spelen. Aan het eind van ons rondje krijgen we een bijzonder en ontroerend verzoek: “onze vader is zojuist, precies toen jullie begonnen met spelen, overleden. Zouden jullie nog in de kamer willen spelen?” Enigszins beschroomd geven we hier gehoor aan. Moeder en dochters omarmen elkaar en laten hun tranen de vrije loop. De ene dochter zegt: “het voelt weer als onze huiskamer” want de hele familie blijkt muziek te beoefenen. De moeder neuriet zachtjes mee met onze aria, zegt: ”jullie zijn de eersten die me aan het huilen krijgen” en bedankt ons dan wel drie keer dat we dit willen doen. En ook al moeten we zelf ook onze tranen wegslikken, we voelen ons bevoorrecht dat we als Muziek aan Bed ook hiervan deel uit mogen maken.
De rest van de middag gaan we van kamer naar kamer en van emotie naar emotie. Een lach, een traan, soms alleen een knik, twee duimen in de lucht, een verhaal of gedeelde herinnering. We voelen verbinding ontstaan via de muziek. Wat een prachtig vak hebben we toch.”
Ook Esther en Ellis hebben inmiddels dit ziekenhuis bezocht met Muziek aan Bed. UMC Utrecht schrijft hierover op Facebook:
Muziek spreekt een taal die iedereen verstaat! En muziek stimuleert het brein, hierdoor wordt het lichaam geactiveerd. Dit kan bijdragen aan het herstel na een verblijf in het ziekenhuis.