Nieuws
Een Hemelvaart om niet te vergeten
Hemelvaartsdag krijgt een warme kleur door Muziek aan Bed
Op Hemelvaartsdag speelden Ellis en Gerda in het IJsselland Ziekenhuis, terwijl Tjakina en Mariëtte de kinderen in Prinses Maxima Centrum fijne momenten bezorgden. Karoun en Ilsje brachten in UMCG mooie klanken rond en Mariette en Tjakina hebben die dag ook in UMC Utrecht gespeeld. Kortom, een echte Muziek aan Bed dag die we met liefde mogelijk maken; op zo veel mogelijke plekken zo veel mogelijk mensen bereiken met live muziek in de zorg. Enkele anekdotes:
“Nee!!… nee hoor, voor mij hoeft het écht niet, ik hou echt niet van muziek, ik heb er niets mee, echt niet, ik heb niet eens een radio,” zegt een dame op leeftijd heel beslist, als we – Gerda en ik – een kamer binnenkomen in het IJsselland Ziekenhuis, waar drie patiënten liggen. Goh… dat heb ik nog nooit gehoord gehoord in al de jaren dat ik nu voor Muziek aan Bed speel. Ik reageer dus ook oprecht verrast en het intrigeert me, ik zeg dus “Tjee zeg…, wat bijzonder, dat hoor je niet vaak”
“Jahaaa” zegt ze “ik heb Anhedonie.”
Ik denk, díe moet ik onthouden en opzoeken straks, wat is dát?
We vragen of we wel wat voor de anderen mogen spelen, dat was goed en ze draait zich van ons af. De heren op de kamer zijn helemaal verrukt over onze keuze om Andre Rieu te spelen, de wals van Sjostakovitsj.
Ik voel me een beetje beschroomd naar de anhedonische dame en richt me op de mee-dirigerende heren. Vanuit een ooghoek zie ik opeens dat de dame wild met haar armen zwaait, ojee denk ik, wordt het haar te veel ? Ik richt me naar haar en ze roept boven de muziek uit dat ze dól is op dansen, ze walst van links naar rechts met enorme armzwaaien in haar bed. Ik denk; maar hóe, hoe dan…mijn verbazing is nog groter.
Het was een wonderlijke prachtige dag en omdat deze posts niet te lang moeten zijn stop ik, maar echt, ik kan zo nog een hele pagina volschrijven van alle bijzondere mensen die we vandaag ontmoet hebben.
Mooi hoor, mensen. Prachtig. – Elles en Gerda
“Afgelopen donderdag speelden we weer in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Vol verwachting of we ook voor Oekraïense kinderen mochten spelen. Sinds de oorlog hebben ze daar een 40-tal kinderen met kanker uit Oekraïne onder hun hoede genomen. Twee Oekraïense liedjes namen we in een eigen arrangementje mee, één voor jonge en één voor wat oudere leeftijd, met dank aan alle reacties op Facebook.En ja hoor, we mochten het laten horen. Met hulp van een verpleegkundige die via de telefoon Nederlands naar Oekraiens kon laten uitspreken en visa versa konden we eerst een paar zinnen uitwisselen. Gelukkig kent muziek geen taal! – Tjakina en Mariette