Beluister hier het radio-interview van Omroep Brabant met Mercy John.

De samenwerking met Mercy John vloeit voort uit de toestemming voor een arrangement van Muziek aan Bed dat dit jaar is ontwikkeld met muziek van Roller Coaster in combinatie met de eerste cellosuite van Bach. Deze zogenaamde ‘gangtune’ wordt bij aankomst van de cellisten op de gangen van ziekenhuizen gespeeld.

Bij het contact met Mercy John bleken er meer raakvlakken te zijn voor een samenwerking. Mercy John is namelijk niet alleen bevlogen in zijn vak als muzikant, hij heeft zelf ervaren wat muziek kan betekenen in de meest kwetsbare tijden. Hij schreef hier een verhaal over:

Muziek is sterk.
Het is een enorm krachtig medium. Misschien ken je de documentaires over mensen met de ziekte van Alzheimer, die bij het horen van muziek uit hun jeugd een mooie opleving krijgen. De ziekte verdwijnt als sneeuw voor de zon. Muziek kan je op plekken raken waar je zelf niet eens het bestaan van weet. Je diepste ziel, je onderbewustzijn, je goed verborgen emoties. Wat dat betreft kent muziek geen grenzen en ook bekend het geen kleur. Zelf heb ik als geen ander de kracht van muziek in levenden lijve ondervonden. Helaas wel op 1 van de meest zwarte periodes in mijn leven.

Wat niet veel mensen weten is dat mijn jongste zoon Sam in zijn eerste levensjaar ernstig ziek is geweest. Nog maar twee weken oud werd een virus hem bijna fataal doordat het zijn hart ernstig had beschadigd. We leefden lange tijd tussen hoop en vrees, konden weinig meer doen dan hopen op een goede afloop. Al leek dat soms tegen beter weten in. Ik vond het de zwaarste tijd uit mijn leven. Ik voelde me hopeloos, angstig en nutteloos. In tegenstelling tot mijn vriendin die al haar moed verzamelde en als een leeuwin naast het bed van onze zoon bleef. Hoe goed of slecht het ook met hem ging. Of beter gezegd, juist dan, was zij rustig, hoopvol en krachtig.

Artsen, verpleegkundigen en de vrijwilligers van het Ronald McDonald Huis zijn sinds die tijd heiligen voor ons. Wie aan hen komt, komt aan ons. De manier waarop ze Sam en ons in die tijd hebben geholpen is onbeschrijflijk. Daarbij heeft één arts in mijn hart een bijzonder plekje gekregen. Deze arts zag dat ik hoop en rust nodig had. En hij zag dat ik mezelf nutteloos voelde. Toen we na het zoveelste voortgangsgesprek van Sam over werk en passies spraken, vertelde hij me dat hij graag drumde in zijn vrije tijd. En hij kwam erop zijn beurt achter dat ik liedjes schreef, gitaar speelde en optrad.

Een aantal dagen later, Sam lag nog steeds op de Kinder Intensive Care, kwam de betreffende arts naar me toe met een idee. Hij vroeg me of ik mijn gitaar in het Ronald McDonald huis had. Uiteraard was dat het geval, mijn gitaar had ik al binnen een week daar. Toen vroeg hij me wat ik er voor voelde om een aantal liedjes te spelen aan het bed van Sam. De manier waarop hij het vroeg verraadde dat dat eigenlijk ontzettend tegen de regels van het ziekenhuis was. En dat het zeker niet alledaags was om het op een Intensive Care toe te staan. Maar de ondeugende twinkel in zijn ogen gaf duidelijk aan dat hij dat risico wel durfde te nemen tijdens zijn dienst.

Zo liep ik de avond erna, samen met mijn vriendin, van het Ronald McDonald huis naar de Kinder IC. Met een map vol liedjes en mijn gitaar in mijn hand. Het was al na 21 uur. Het personeel was al van dienst gewisseld en iedereen leek bij onze binnenkomst op de hoogte te zijn. De betreffende arts was er, samen met een 8-tal IC verpleegkundigen. En met hen en mijn vriendin als publiek, heb ik daar, voor Sam, drie liedjes gespeeld en gezongen. Het waren drie liedjes die ik van diep moest halen, maar waarvan ik tot nu toe de allermeeste voldoening ooit heb gehad.

Want wat er gebeurde, aan de rand van dat bed, was erg bijzonder. Nee, Sam werd niet ter plekke beter. En nee, de situatie was niet zomaar ineens anders. Maar wat er wel gebeurde, is dat ik per direct rust voelde. En vertrouwen. Ik voelde kracht en moed. Ik voelde een nieuwe band ontstaan, met Sam, met mijn vriendin. Maar ook met iedereen die meeluisterde die avond. Ik kreeg een gevoel dat we dit samen zouden doorstaan. Hoe diep we daar ook voor moesten gaan. Wat ik voelde, was de kracht van muziek. In haar meest pure vorm. En op dat moment, heel even, voelde ik dat ook ik iets had kunnen bijgedragen aan de genezing van Sam.

Sam is inmiddels een stoere, lieve en sterke jongen van 10 jaar. Ogenschijnlijk zie je niets aan hem en weet hij zelf niets meer van zijn moeilijke eerste maanden. Maar ik denk nog vaak terug aan die avond die ik hierboven heb omschreven. Het was een unieke avond en ik zie het als iets belangrijks. Muziek is mede hierdoor belangrijk. Daarom vind ik het heel mooi dat ik onlangs werd benaderd door stichting Muziek aan Bed. Een stichting die live muziek in ziekenhuizen verzorgt en die om toestemming vroegen om ‘Roller Coaster’ in hun repertoire op te nemen. Daar hoefde ik natuurlijk geen moment over na te denken. Ook niet over de vraag of ik als artiest mezelf als ambassadeur aan de stichting zou willen verbinden. Dus bij deze is dat officieel: Mercy John, ambassadeur van ‘Muziek aan Bed’. Hopelijk kunnen de mensen van ‘Muziek aan Bed’ nog heel lang de kracht van muziek in ziekenhuizen blijven verspreiden. Ik heb persoonlijk beleefd wat het effect kan zijn en draag daar graag iets aan bij.

***

Muziek aan Bed is dankbaar voor de komst van Mercy John als nieuwe ambassadeur. We gaan enthousiast aan de slag om onze samenwerking verder vorm te geven. Meer over Mercy John vind je op www.mercyjohn.com. Luister muziek van Mercy John op https://spoti.fi/3rSCjyc.