Nieuws
Muziek aan Bed in Culemborg
HENRIETT BLOGT | Het is donderdagochtend in het vroege voorjaar wanneer ik weer een keer mee mag lopen met twee cellisten van Muziek aan Bed. Deze keer niet in een ziekenhuis, maar bij een zorginstelling in Culemborg. Een stad naar mijn hart. Ik heb daar 28 jaar gewoond en lief en leed gedeeld met de historische stadsmuren en de kromme straten. Nu mag ik de stad op een andere manier beleven, door een bezoek aan een instelling waar de bewoners – vaak in de laatste fase van hun leven – verrast worden met de fijne klanken van de cello.
De cellisten, Mette en Mariëtte, arriveren rond half tien op de locatie van Beatrix, waar de medewerker van het zorgcentrum, Klaas Krist, al klaarstaat voor een gastvrije ontvangst. Hij heeft het bezoek goed voorbereid. We hebben al een idee van de kamers waar de cellisten gaan spelen en we weten ook dat er een paar individuele bezoeken worden afgelegd bij mensen die niet meer mobiel zijn. Zoals Hetty. Ze kan niet bewegen en ook niet praten, maar ze heeft wel de hele dag muziek op staan. Live spel heeft ze al lang niet meer gehoord. Met haar ogen maakt ze duidelijk dat het wat met haar doet. Mariette bedankt haar dat ze voor haar hebben kunnen spelen.
In de huiskamer zitten zeven bewoners klaar voor de ontmoeting met Muziek aan Bed. Mariette en Mette stellen zich voor en vragen ook naar de namen van de aanwezigen. “Adriana,” zegt een mevrouw. “Noem mij maar Adrie.” Ze blijkt veel interesse te hebben in de muziek, maar ook in het instrument zelf. Als de cellisten ‘Let it be’ van The Beatles spelen, vraagt ze: “Dat is toch van de man met een brilletje die laatst vermoord is?” Ze bedoelt John Lennon, maar op de naam komt ze niet meer vanzelf, wel op de herinnering.
Ik raak ontroerd. Muziek legt verbindingen in je hoofd en in je hart. Het opent een luikje waar je al lang niet in hebt gekeken.
Na ongeveer een half uur gaan we door naar de tweede huiskamer. De setting is huiselijk en het ruikt naar nasi, het gerecht dat voor de lunch op het menu staat. In deze kamer zijn niet alleen de bewoners aanwezig maar van sommigen ook de familieleden. Die mogen natuurlijk ook meegenieten. Bij een aantal nummers wordt flink meegezongen. Mariëtte en Mette delen complimenten uit. Een koor beginnen met dit gezelschap, dat lijkt hen wel wat. Een van de oudste bewoners is 96 jaar. Ze is heel enthousiast. Ook na afloop loopt ze met de cellisten mee naar de individuele kamers. Ze hoopt dat Muziek aan Bed wel vaker terugkomt.
Om 13.00 uur is het tijd voor pauze voor de cellisten. Het is intensief werk wat ze doen. Ze moeten continu aanstaan en anticiperen op wat er op dat moment nodig is in het contact. Ze zijn niet alleen hele goede muzikanten die een breed repertoire uit hun hoofd kennen, maar ook aandachtvolle gesprekspartners als iemand een verhaal vertelt of een vraag heeft.
Muziek aan Bed reikt verder dan muziek. Het is een persoonlijke ontmoeting waarbij iedereen in de ruimte gezien en gehoord wordt.
Het werk van Muziek aan Bed steunen? Dat is zeer welkom. Help ons om de impact van live muziek te vergroten in de zorg.