Wat ongelooflijk fantastisch dat ik dit werk mag doen…

Ingewerkt worden bij MUZIEK AAN BED betekent onder meer  heel veel muziek in je hoofd stampen. Eigenlijk worden alle lege kamertjes in je hersenen opgevuld met een kip- of eipartij (zoals wij cellisten zijn onderverdeeld, zodat we allemaal beurtelings de voor- en achterplek innemen). Zelfs als je denkt dat er geen kamertjes over zijn, lukt het tóch om er steeds nog één te vinden waar nog wel wat bij past. Ik geloof dat het net zo werkt als bij toetjes: heb je teveel gegeten, dan past er echt nog wel een hele pudding bij.
We repeteren behoorlijk intensief. Niet alleen op de repetitiedagen met alle kippen en eieren, maar ook zoveel mogelijk in aparte setjes bij elkaar thuis. Dat lijkt misschien wat overdreven, maar een kamertje vullen is niet hetzelfde als quatre-mains spelen. Inmiddels heb ik ervaren dat ieders oksels op verschillende hoogte zitten en dat ik soms bijna moet niezen van kriebelende haren in mijn gezicht.
We lopen ook, gewoon even tussendoor, mee in ziekenhuizen. Zo heb ik Inmiddels al twee keer meegelopen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Ik was de eerste keer opgelucht door de reacties van de kinderen.  Mijn vreugde over het feit dat we onze act konden brengen kreeg  zoveel meer ruimte dan het verdriet dat ik om me heen zag. Dat blijkt geen toeval te zijn – ook de tweede keer was ik overdonderd door de prachtige en soms ontroerende reacties van kinderen, hun ouders en door het contact dat we in korte tijd met de patiëntjes konden leggen. De kinderen liggen weliswaar aan een onoverzichtelijk aantal machines, maar gelukkig kunnen we  wel altijd zien dat de muziek en onze manier van optreden – voor in ieder geval dat korte moment –  iets positiefs met ze doet.
Wat ongelooflijk fantastisch dat ik dit werk mag doen en wat een geweldig inspirerend, muzikaal, creatief en behulpzaam team hebben Tjakina en Marieke bij elkaar gekregen!