We scheppen voor korte tijd een wereldje waar veel gewoon mag zijn: een lach, het verdriet de heimwee, het speelse, het wondermooie. Dat kan muziek zonder woorden.

Een stukje muziek opent vaak de deur voor een praatje. Soms is juist muziek de enige taal die mogelijk lijkt, waardoor emoties los komen. Elke kamer is weer volkomen anders en uniek; soms voel ik me als een fee die met toverpoeder strooit.

Als cellist heb ik me ook verdiept in de connectie tussen lichaam en geest. Het werken met kwetsbare/gekwetste mensen is prachtig. Ik verwonder me steeds weer over de functie van ons werk: binnen enkele minuten ontroeren, stimuleren, troosten en verbinden.

Het is vaak een verrassing voor de luisteraars dat we vierhandig op één cello spelen. Muziek is ontroerend, hartverwarmend, verrassend, hilarisch, relativerend en liefdevol. Ieder optreden is een klein verhaaltje dat ik als een cadeautje beschouw.

Het mooiste werk dat ik ooit heb mogen doen! Door de mooie celloklanken vergeet een ziek kind even zijn ziekte. Een kwetsbare oudere leeft helemaal op en patiënten in het ziekenhuis raken ontroerd.

Hier komen veel van mijn levenswaarden samen. Verbinding maken met muziek en iets kunnen doen voor iemand die kwetsbaarder in het leven staat. Ik word geraakt door de hartverwarmende en soms hartverscheurende reacties van kinderen en volwassenen.

Je ontmoet mensen op een kwetsbaar moment in hun leven. Daar moet je heel zorgvuldig mee omgaan. Ik heb gemerkt dat je kunt praten met je ogen. Ondanks alle narigheid kom je zoveel blijdschap en positiviteit tegen. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel muziek kan verzachten.

Persoonlijke aandacht voor kwetsbare mensen via een melodie. Herinneringen en gevoelens gaanstromen. Een glimlach, een traan, dansen, zingen. Dit zijn reacties op onze live optredens. Ik mag dit werk doen, wat een geluk!