Het voelt alsof ik dóór de muziek een innige band aanga met de mensen tegenover me. Er gebeurt iets anders dan in een concertzaal. Het zijn dierbare momenten waarbij de kracht ervan af spat.

Muziek is een taal die iedereen voelt en begrijpt en die vrijwel geen obstakels heeft in de communicatie. We zien bij onze optredens dat het mensen kracht geeft, ook daar waar woorden niet meer toereikend zijn.

Muziek aan Bed is net een bijenkorf waar iedereen aan het werk is voor het grotere doel. We doen het samen en iedereen doet iets extra’s. Muziek is onmisbaar, zeker als je in een kwetsbare periode bent.

Op het moment dat je in een kamer voor iemand speelt vergeet je jezelf even en gaat het om contact en verbinding, via mijn cello. Muziek geeft afleiding en brengt mensen dichter bij elkaar.

Het is steeds weer een verrassing wie we ontmoeten, welke muziek we spelen en wat de muziek losmaakt. Mensen beginnen te vertellen, herinneringen op te halen. Kinderen beginnen te dansen en te glunderen. Dit is de reden dat ik muziek maak.

Mensen uit het praktische alledaagse halen, een sfeer creëren die verschilt van waar ze zich op dat moment in bevinden. Vreugde, lol, weemoed, nostalgie, herkenning, gezelligheid, schoonheid: wat een voorrecht om te mogen spelen.

Het maakt op mij indruk wat een klein optreden aan het bed van iemand die ziek is kan betekenen. Ik raak zelf ook ontroerd wanneer een moeder volschiet als we voor haar ernstig zieke zoon spelen. Of geïnspireerd als een zwaar gehandicapt meisje door onze muziek probeert te lachen.

Van heel dichtbij heb meegemaakt hoe het is om maandenlang aan het bed van je dierbare te zitten. Door zelf muziek te maken in de ziekenhuizen kan ik kleine onbeschrijflijke momentjes van ontspanning, plezier, emotie, rust en geraaktheid creëren.