MARIËTTE BLOGT | Voor het eerst in lange tijd mogen we weer live spelen in het Antoni van Leeuwenhoek. Anne van het Activiteitencentrum en ik praten bij, en spreken de planning alvast door. Er is een verzoek binnengekomen om als eerste op de IC te spelen voor een meneer die enorm van klassieke muziek houdt, en die een deel van zijn enorme cd-verzameling wil doneren aan het AvL. Dan krijg ik een berichtje dat de trein waar collega Nina in zit, rechtsomkeert heeft gemaakt, en dat ze dus later dan gepland zal aankomen. We bedenken snel een alternatief : terwijl Anne wat bladmuziek uitprint, speel ik even in, en dan lopen we naar de IC en speel ik voor de dankbare en enthousiaste meneer in kwestie een deel van een Bachsuite, terwijl Anne voor muziekstandaard speelt en de blaadjes bladmuziek voor mijn neus houdt. We hebben een mooi gesprek over muziek ; hij vertelt onder andere dat vooral in de lange en donkere nachten in het ziekenhuis, als alle hoop even vervlogen lijkt, er twee vormen van “troost zonder woorden” zijn die hem er doorheen slepen : de verpleegkundige die even zijn hand komt vasthouden, en de muziek.