Ik weet niet wie er nu meer betoverd is, zij of ik.

“Ik weet niet zeker of het vandaag gaat lukken, gisteren vond ze de muziek helemaal niks, jullie moeten het maar gewoon proberen” zegt een verpleegster. We zijn op special care. Hier liggen meerdere kindjes op een zaal. Voor ieder kindje spelen we één of twee liedjes. Aan het eind van de zaal zijn twee ouders met hun kindje. Er hangt enorm veel liefde om ze heen. Het meisje lijkt van een afstandje nieuwsgierig te kijken naar wat we doen.

We komen dichterbij en we hoeven niet te overleggen welk liedje we gaan doen. Hier zit een ongelofelijk lief mooi meisje heerlijk op schoot bij haar moeder. Daar hoort een prinsessenlied bij en we spelen “Let it go”. Ze vindt het prachtig, kijkt ons betoverd aan en lacht glimlachjes. Ze wordt gepakt door het geluid van de cello.

Na afloop wil ik haar de trillingen van de cello laten voelen maar met haar lichaamstaal laat ze me pertinent weten dat ze dat niet wil; ze geeft herhaaldelijk aan dat ze de stok zelf wil pakken. Ik laat het gebeuren en strijk samen met haar op de lage C snaar. Dit is het helemaal. Volledig geconcentreerd valt haar mond open en kwijlt ze. Dan kijkt ze op en komt er een grote stille lach op haar gezicht.
Ik weet niet wie er nu meer betoverd is, zij of ik.”