Tjakina en ik hebben deze (voor ons nieuwe) vorm uitgebreid gerepeteerd. Het is nieuw om ons vertrouwde repertoire ineens op 2 cello’s te spelen en 1,5 meter van elkaar te zitten, in plaats van knus samen achter 1 cello. Het testen van Zoom, Skype, FaceTime, netwerk-kabels, usb-microfoons en andere zaken die tot nu toe niet bij Muziek aan Bed hoorden, blijkt nog een hele onderneming.
En last but not least, we hebben een nieuwe choreografie: zorgvuldig op 1,5 meter om elkaar heen draaiend om van plek te kunnen wisselen of bij de computer te kunnen.

Vandaag spelen we bijna alleen voor (meervoudig beperkte) kinderen en hun ouders of verzorgers.
Het eerste meisje waar we voor spelen, houdt erg van klassieke muziek, had haar moeder aangegeven. We beginnen met een stukje Bach. Ze luistert aandachtig, met een steeds grotere glimlach. Via de spraakcomputer vraagt ze haar vader om ook te komen luisteren. En na ons volgende stukje, ook weer Bach, dit keer uit de Mattheüs Passion, worden we bijna verlegen onder de complimenten die via de spraakcomputer over ons worden uitgestort: “heel mooi, heel heel mooi, ja goed, prachtig!”
In de volgende huiskamer worden we al met luidkeels gezang begroet. Als we aanhaken met ‘In de maneschijn’, vervolgens een lekker energieke ‘Buurman en Buurman’ klussen op 2 cello’s, en dan ook nog een paar van de lievelingsliedjes mee kunnen spelen, ziet het er naar uit dat de huiskamer de rest van de dag nog na zal galmen.

En zo hebben we de ene mooie ervaring na de andere. Het jongetje met Down, die zijn knuffel mee laat dansen en met een denkbeeldig zwaard door de lucht zwaait tijdens ‘Pirates of the Carribean’ en vervolgens met een grote grijns het hoofd van zijn vader als trommel gebruikt bij ‘Happy’. De kinderen die altijd zo van hun muziektherapie genieten en dat nu zo verschrikkelijk missen, maar helemaal opleven van de kinderliedjes op de 2 cello’s. En tenslotte het jongetje dat bijna dwars door het computerscherm springt, zo graag wil hij meeklappen en –dansen als we voor hem spelen.
Hoe lastig het ook is om in deze tijd niet live te kunnen spelen, we zijn ontzettend blij en dankbaar dat we in deze vorm toch muziek kunnen brengen bij de mensen die het zo hard nodig hebben. Op naar de volgende!