Bij een instelling waar mensen met dementie verblijven mochten we niet in huiskamer 3 spelen. Mevrouw T. – in een gevorderd stadium van parkinson/dementie  – lag in haar slaapkamer en werd prikkelarm verpleegd. Het zorgpersoneel wist zich al een week geen raad met haar. Iedereen werd steeds de kamer uitgestuurd, ze slikte haar medicijnen niet en wilde niet verzorgd worden. Geen muziek dus bij mevrouw. Nu komen we al enkele maanden één keer per maand en weten we dat deze mevrouw heel erg van muziek houdt, altijd reageert en zelfs probeert mee te zingen. Voorzichtig stel ik aan het personeel voor dat we een heel klein stukje in de deuropening zullen spelen. Hoe fijn dat de zorg daarin mee gaat! We spelen op de gang een rustig klein liedje. Er gebeurt niet zoveel, mevrouw is heel ver weg en ligt met haar mond open. De zorg aait haar terwijl we het tweede nummer spelen. Langzaam doet mevrouw T. haar ogen open. Op de vraag of ze de muziek fijn vindt, reageert ze. We mogen de kamer binnenkomen voor nog een nummer. En ongelooflijk, de zorg mag haar medicijnen geven. Als derde nummer wil mevrouw Que Sera horen. We spelen en zowaar begint ze de woorden mee te zingen, ze ontwaakt helemaal. Dan geeft ze aan nat te zijn, de zorg mag haar verschonen. We zijn samen met het personeel perplex. Drie liedjes zorgen ervoor dat wij haar kamer binnen mogen komen, mevrouw haar medicijnen inneemt en verschoond wil worden.

Daarom wil ik het van de daken schreeuwen: livemuziek is onderdeel van de zorg!